suni teneffüsle yaşıyoruz adeta
asfalt ve betonla kaplanmış yaşam alanları
su geçirmez olmuş topraklar
nefes alamıyor, can dağıtamıyor yeryüzü
bütün güzellikleri çocukluğumuza gömdük ahlarla vahları saymazsak
naylondan çiçekler ısmarlıyoruz vazolarımıza
yapay canlılar konduruyoruz vitrinlerimize kanatlı kanatsız
kargalar arabaların ezdiği kedi leşlerini topluyor yollarda
kıyılar dibimize ulaşıyor git gide
besinleri çöp olmuş martıların
gecelerin kara salkımında yitirdik dostları
paranın mikrobunda kayboldu aşklar
sanal aleme kaldı arkadaşlıklar
ansızın yitirdik demle barışık gülüşlerimizi
artık ne ben benim
ne de bu şehir o eski şehir
sılasız bir ölüm bekler bizi
yaban ellerde
kimsiz, kimsesiz