Her nimet, nimetin sahibine karşı minneti artırır. Allah'a boyun eğmenin arka planında, O'nun nimetleriyle çepeçevre kuşatılmış olmanın bilincine ermek yatar. Hamd ve şükür, nimetin sahibine minnetin iki tezahürüdür. Nimetin büyüklüğü bilindikçe min netin büyüklüğü de artar. Öyle ki, sonunda kişi gereği gibi hamd ve şükürden aciz olduğunu bilir. Bu minnetin zirvesidir. Secde, bu halin beden diliyle ifadesidir.