İtirafçı

Zehra: “Barış Amca, bir şey soracağım. Bana doğruyu söyler misin?” Barış, “Tabi kızım, bildiğim bir şeyse neden söylemeyeyim.” Zehra, “Barış Amca sen yine eski bildiğimiz, ilkeli, dürüst, demokrat, devrimci birisi misin? Yoksa babam ve bizler gibi yanardöner, bukalemun musun?” der. Barış, bir şeylerin değiştiğinin farkındalığını yakalar. “Kızım, ben ve benim gibiler geçmişimizde ne idiysek yine oyuz. Ben yine aynı Barış’ım, arkadaşlarım yine aynı devrimci arkadaşlardır.” Zehra, tekrar ayağa kalkarak, Barış Amca’sının boynuna yürekten, sanki canından bir parçayı bedenine koyar gibi sarılır. Yetmez birkaç defa daha sarılır. Sonra Zehra oturduğu yerde saçlarını yüzüne kapatarak, sessizce hüngür hüngür ağlamaya başlar. Önce ne olduğunun farkına varamayan Barış, sonra Zehra’nın arkadaşları ve kafeteryadaki tüm gözler Zehra’nın masasına yönelir. Biraz sonra Zehra kendine gelir. Herkesten özür diler.