Karanlıkta Yazabiliyorum Anne

yine de uyanıyor her sabah şehirler çünkü onlar hep birilerinin sevgilisidirler paramparçayız tek parça zırhımızda ölüm evrende ne kadar küçük bir detaysa yaşamak o kadar koca bir yalan insana o asi devrimci kız vuruldu zamanın bilge kurşunuyla şimdi ellerim seni anımsadığım gibi pamuk pamuk çocuklarıma aynanda yüzün yok tarağınla açıyorum kalanımı ve artık karanlıkta yazabiliyorum anne!