Kıştan Kalan Ne Varsa

Yalandır baharda canlandığı her şeyin,
Sesi duyulmaz bazen, çığ gibi ölenlerin!

Kıştan kalan ne varsa, talan eder bahar.
Son demini yaşar, sevgilisinin koynunda kar!
Bakar kara bulutlara,
Bükmüştür artık boynunu:
Kurutur yağmur,
Karın hayatta kalma umudunu!
Bulutların az üstüne, güneş yuva kurar,
Ölümle tehdit eder, uğultusuyla sıcak rüzgâr!
Bir ok gibi toprağa saplanırken yağmur,
Bir de sırtından kardelen vurur.
Toprağın üstünde, can çekişir kar!