Sirene

Tanrı insanı yarattı!..

Sinesini asırlardır Hüdhüd'ün, Ebabil'in ve Simurg'un hasretle hapsedildiği bir kafesle donattı...

Ve Sirène kafesin kilidini cânıyla kırdı!..

Âzâd olan telekler okyanuslar boyu uçuşurken; Sirène kafese kendini hüzünle kapattı ve nihâyetinde sırrı fâş edildi; suyun içinde, Kaf

Dağı'nın ardından dahi dumanı görünen bir çerâğ harladı...

Su ısındı, Sirène yandı,

Sirène yandıkça su kaynadı,

Su kaynadıkça ateş çoğaldı...

Bu öyle bir ateşti ki; Tanrı'nın kafesini sadrında taşıyan, yedi denizi içse de büryân olmaktan kaçamazdı...

Çünkü yangının menbaı Sirène idi ve Sirène de nefesin ta kendisiydi…

Nefes aldıkça yanmak, yandıkça çoğalmak; çoğaldıkça nefessiz duramamak!..

Sirène adı, toprağın bağrından denizin dibine inme hengâmesi...

Ve herkesin vardır muhakkak, sinesini Tanrı eliyle tutuşturan bir Sirène'sı..