Üstad

“Yüz katlı bir yükseklikte, yüzüncü makamdasın. Çamdağı’nda sessiz, kimsesiz, sadece O’nunla mısın? Mecazlara emanet edilmiş bir yer değil orası. Söz de değil, ses de. Bir hal, bir melaldesin, hissediyorum. Bu perdeler bir aralansa… Geride ne var bir görünse… Bir açılsa… Bir cilvelense… Bir görsem… Bir anlasam… Bir bilsem… Bir tatsam efendim… Bir tadabilsem… O huzuru bir nebze tadabilsem… İman nurdur diyorsun… Nur nedir ki… Hikmet nedir… Bunun hikmeti nedir… Senden öğrendim bunları… Bu kelimeler sana ait… Sana ait olan bir şey belirince benim kelimelerim sönükleşiyor…”