Yüzüme Oyulan Havva

incelen uykum kadife bir hatıranın önünde soyunuyor
üstünden geçmeyeceğim bir sırat taşıyorum irademin altında
aldığım onca nefesin yarısında sınandığım sabahlar
bilişimin tanrıdan kaçırdıklarıyla örüyor dünyamı
hiçbir orana girmeyen yüzüm gözüm
nasıl ekildiğini bilmediğim tohumu koparıp atıyor içimden
bunca kuyu bir gün öleceğim için kazılıyor her yere
hamile bir tarla mağlubiyetimi büyütüyor karnında
ne hikmetse bir avuç suyla
koyduğunu çoğaltan toprak insanı çürütüyor
belki ölülerin mahsul vermediği bir yer vardı
gözünü çevir ve gezdir masumun oğlu
herkesin kendi iradesiyle yaratıldığı laftı
tanrı elma kokuları arasında
havva'yı âdem'i yenmesi için yarattı