Mahçup Sarmaşık

(…) bir zamanlar kendimi külah yapıp üflerdim ölçerek bir borunun ince hesap çapını gövdemi uydurup namluya ve menzile bir kuşu upuzun beklemişliğim var benim bir yaranın önünde kendime bakmışlığım başkasına kurduğum onca eski tuzağa her gün bile isteye düşmüşlüğüm var benim kuşlar insin için sabaha asfalt çukurlarına su olup birikmişliğim var bir işaret yeter bana düşülecek her şey için kusursuz bir planım durduk yere bir uçurumu kendiyle korkutmuşluğum var yitirdiği halkayı belki hatırlar diye sakin bir göle eğilip taş demişliğim var benim diyelim ki ömrümden cahit sıtkı'yı çıkarttım bana ne kalırsa yetinirim kayboldum sandığım yerde ne de olsa kendime varmışlığım var benim